وقتی نگاهت به چینه وچروک های دستان زنان ایل افتاد یادت بماند تو در پس راههای پر پیچ خم کوچ هویت گرفته ای،وقتی به تیرگی رنگ گرمن نگاه کردی یادت بماند تودرشبهای تاریک ایلان دره ترس را گم کردی ،آهنگ کلام مادر کافی است تا یادت بماند آرامش با لالایی معنا گرفت.باآه زنان ایل یادت بماند که چگونه غم در قلبها خاک شد تا خنده تو سبز شود. ;کمی دقت کنی حسرت خورشید را میفهمی که چرا شب همرنگ این هنر ایل شده و آنگاه یادت بماند تو جاودانه تر از خورشیدی. ساری گیل

منبع : ghirokarzin.ir

میخواهم بگویم از فکرهای غارت شده،از فرهنگمان بگویم که دیگر فقط کتاب میشودوبس ،روزگاری دستان ایل پر بود ازگلهای گلیمهای دخترکان ،یادت هست اجاق هایی که زبانشان آتش بود ولی اکنون زیر خاکستر لال شده اند،نگاهمان پر رونق بود ،یادت هست مشکمان چشمه ای بود در چادر،مهمان دلمان همیشه خدا بود،دشت با رنگ لباس زنان ایل پرگل میشد،عشق کودکان پسر تفنگ برنو بود ودختران برای نقش قالی دیگر نخ ها را سر می بریدنند، پدران همیشه خسته و مادران همیشه پرنور بودند،چراغ چادربه خود می بالید که همیشه روشنایی را ازنور چشمان مادران لالایی خوان می گیرد،همه فکرشان عظمت ایل بود ،پس ای رهگذربیا فرهنگمان را فدای نگاه دیگران نکنیم

متن از: ساری گیل